Βουλή το καλοκαίρι του 2011 με αφορμή τον νόμο Διαμαντοπούλου. Ο νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και βαθιά συντηρητικός, όσον αφορά την αντίληψη για τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, πυρήνας αυτού του νόμου προσφέρθηκε ως ενοποιητική ιδεολογική βάση για την πρώτη επίσημη εμφάνιση της νέας Δεξιάς.
Στη συνέχεια η νέα δεξιά συμμαχία επισημοποιήθηκε με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που πολιτικά κινήθηκε με άξονα το δόγμα: «Τα νεοφιλελεύθερα μνημόνια, ακόμη και αν δεν μας τα είχαν επιβάλει, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει». Ακολούθως η συμμαχία ενισχύθηκε με τους «Μένουμε Ευρώπη», που μάλλον εννοούσαν «μένουμε πιστοί στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που κυβερνούν σήμερα την Ευρώπη».
Η διάκριση Δεξιά-Αριστερά ανέκαθεν παρέπεμπε στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ συντήρησης και προόδου. Η Δεξιά εξέφρασε διαχρονικά την προσπάθεια της εκάστοτε άρχουσας οικονομικά ή κοινωνικά τάξης να διατηρήσει την ισορροπία των δυνάμεων, με σκοπό να συνεχίσει να ελέγχει τον πλούτο και την εξουσία.
Η Αριστερά από την άλλη αναπτύχθηκε ως αντίπαλο δέος στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης για διατήρηση της κυριαρχίας της και γι’ αυτό εξέφρασε πάντοτε τις απελευθερωτικές και δημιουργικές δυνάμεις των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της παραγωγής και της εργασίας, που συμπιέζονταν οικονομικά και κοινωνικά από τους δεξιούς εκφραστές της συντήρησης.
Το τρίπτυχο σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση» εξέφρασε όσο τίποτε άλλο τον αγώνα των μη προνομιούχων Ελλήνων απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο που ασκούσαν οι ξένοι και εγχώριοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης.
Με την έννοια αυτή της διαπάλης ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο, το σύνθημα αυτό οριοθέτησε για πολλές δεκαετίες τη διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Με τη Δεξιά να επιδιώκει τη διατήρηση των ξένων και εγχώριων συμφερόντων που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο και την Αριστερά να δίνει αγώνες να ανατρέψει την ισορροπία των δυνάμεων υπέρ των αδύναμων οικονομικά και περιθωριοποιημένων κοινωνικά στρωμάτων.
Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι σήμερα όμως τίποτε δεν είναι το ίδιο.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με την «ελευθερία» στη μετακίνηση κεφαλαίου, προϊόντων και εργατικών χεριών, δημιούργησε μια νέα παγκόσμια πλέον αγορά και επέβαλε νέες και πρωτόγνωρες σε ένταση και σκληρότητα συνθήκες ανταγωνισμού, εισάγοντας ένα νέο νεοφιλελεύθερο μοντέλο επιθετικής ανάπτυξης και εγκαθιστώντας μια νέα, παγκοσμιοποιημένη και μη ελεγχόμενη δημοκρατικά ολιγαρχία η οποία συγκέντρωσε στα χέρια της τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πλούτου.
Ο υπέρμετρος δανεισμός όσων δεν άντεξαν τον φρενήρη διεθνή ανταγωνισμό και η οικονομική κρίση που ακολούθησε ήταν οι κύριες οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης.
Η μεγάλη διεύρυνση των ανισοτήτων από την άλλη, με τον μισό παγκόσμιο πλούτο να συγκεντρώνεται στα χέρια μιας νέας πλουτοκρατίας, που δεν ξεπερνά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, την ώρα που το 90% του πληθυσμού έχει να μοιραστεί για να ζήσει μόλις το 13% του παγκόσμιου πλούτου, είναι τα βασικά κοινωνικά χαρακτηριστικά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Οι περιβαλλοντικές συνέπειες τέλος, με την κλιματική αλλαγή και την εξάντληση του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών αποθεμάτων που διαχρονικά στηρίζουν την οικονομική και την κοινωνική ανάπτυξη, συμπληρώνουν την εικόνα των αλλαγών που επέφερε η νέα τάξη πραγμάτων.
Η προσπάθεια σήμερα της συντήρησης για διατήρηση της ισορροπίας των δυνάμεων διεξάγεται πλέον στο επίπεδο της υποστήριξης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης και των δομών που αυτό έχει επιβάλει. Το παράδειγμα της συνεργασίας ΔΝΤ - ευρωπαϊκών οικονομικών και τραπεζιτικών παραγόντων για τη νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση των οικονομιών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, προς όφελος των συμφερόντων που αυτοί οι παράγοντες εκπροσωπούν, είναι χαρακτηριστικό για τη νέα τάξη πραγμάτων.
Η σημερινή πολιτική σύγκρουση και κοινωνική διαπάλη λοιπόν δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνεται με όρους παρελθόντος. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει, όπως κάποιοι βιάζονται να συμπεράνουν, ότι ο διαχωρισμός Δεξιάς-Αριστεράς έπαψε να ισχύει. Απλώς η νέα Δεξιά σήμερα, ως συντηρητική συμμαχία, εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κυρίαρχου πλέον οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, ενώ η πρόοδος έρχεται από την Αριστερά, που αγωνίζεται απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό για μια δίκαιη, βιώσιμη και ισόρροπη οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάπτυξη.
Η νέα δεξιά συμμαχία, που εμφανίστηκε πάλι προχτές στη Βουλή καταψηφίζοντας το άκρως εκσυγχρονιστικό και κοινωνικά φιλελεύθερο νομοσχέδιο για την κατοχύρωση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου, δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζεται οικονομικά από τη νεοφιλελεύθερη στροφή και κοινωνικά από τον οπισθοδρομικό πολιτικό λόγο, αντιμετωπίζοντας την υπόθεση της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων με ιστορίες για… εξωγήινους.
Γιάννης Α. Μυλόπουλος (προέδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε., καθηγητή Πανεπιστημίου)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου